سرفه. سرفه. سرفه. آب می خواین براتون بیارم؟ سرفه. سرش را بالا می برد که نه. سرفه هایش که آرام می گیرد چشم می دوزد بیرون پنجره و در دور دست ها گم می کند خیالش را. میز را مرتب می کنم. گل های گلدان را که خشک و پلاسیده شده اند می ریزم دور. آب گلدان را خالی می کنم در سینک ظرفشویی. سرفه. سرفه. سرم را می چرخانم و نگاهش می کنم. روزنامه را گرفته رو به روی صورتش و نمی بینم آن پشت، توی چشم هایش چه می گذرد. کتری را آب می کنم و کبریت می کشم و شعله را می پیچانم و گاز را روشن می کنم. کتری را می گذارم روی شعله ی کنار دیوار. سرفه. سرفه. سرفه. روزنامه را پرت می کند روی میز. ریموت تلویزیون را برمی دارد و فشار می دهد. صفحه ی تلوزیون را نمی بینم. نورش افتاده روی شیشه ی بالکن و هی رنگ عوض می کند. میوه ها را می ریزم توی سینک و آب را ملایم باز می کنم و شروع می کنم به شستن. سرفه سرفه سرفه. شربتی چیزی ندارین براتون بیارم؟ سرفه. سرفه. دستش را در هوا تکان می دهد که یعنی نه. آب غل می زند توی کتری. نور تلویزیون رنگ عوض می کند. دستمال را بر میدارم و آب دور سینک را پاک می کنم. میوه ها را می چینم در ظرف و می گذارم روی میز. سرفه. سرفه. ریموت را بر میدارد و فشار می دهد. نور تلوزیون محو می شود. سرفه. سرفه. اینطور که خیلی اذیت می شین. میخواین بریم دکتر؟ سرفه سرفه. چشم هایش را بسته است و دستش را روی گلویش فشار می دهد. انگار صورت استخوانی اش در چشم هایش جمع شده باشد. بریم؟ میان لب هایش بی صدا می گوید نه. سرفه. سرفه. از روی مبل بلند می شود و می رود سمت اتاق. پرده ی اتاق را کنار می زند و زل می زند در دور دستی که پیدا نیست. پرده را می اندازد و بر می گردد روی مبل. یک سیب از ظرف میوه بر می دارد و ...سرفه. سرفه. سرفه... خودم را مشغول می کنم که سرفه هایش را نشنوم. به این فکر می کنم که فردا می شود بیایم یا نه. قوری را بر می دارم و یک پیمانه چای خشک می ریزم تویش.  اگر رسول بفهمد چه؟ کتری را از روی اجاق گاز برمی دارم و قوری را با آب جوش پر می کنم. به این فکر می کنم که فردا را نیایم.  قوری را می گذارم روی کتری و اجاق را کم می کنم تا چای دم بکشد. به این فکر می کنم که فردا را بمانم خانه، شاید رسول از ماموریت برگشت. اگر نباشم بد می شود. پاپی می شود که کجا بودم. لباس ها را از لباسشویی در می آورم و توی بالکن پهن می کنم. سرفه سرفه سرفه... هنوز سیب را توی دست هایش نگه داشته. چندباری فشارش میدهد و بعد می گذارد توی ظرف و می رود توی اتاق. ظرف را طوری که متوجه نشود بر می دارم و میوه ها را دوباره آب می کشم. دراز کشیده است روی تخت و سرش را زیر پتو فرو برده. سرفه. سرفه. شام که آماده می شود میز را می چینم و می روم توی اتاق که لباس عوض کنم. روسری ام را گره می زنم و آرام می آیم جلوی اتاقش. سرفه. من دارم میرم. شامتون رو آماده کردم. سوپ هم درست کردم که سرفه هاتون بهتر شه. فردا...سرفه هایش بلندتر می شود و سر از زیر پتو در می آورد و با دست اشاره می کند برو. سرفه سرفه سرفه... از جلوی در اتاق می بینم که انگار خون روی لب هایش دلمه بسته است ...فردا اگه اجازه بدین نیام. سرفه. گره روسری ام را سفت می کنم و خودم را می رسانم به در و می پیچم توی راه پله ها. صدای سرفه هایش توی راهرو هم می آید. در کوچه را به هم می کوبم و می دوم سمت ایستگاه اتوبوس... توی گوش هایم صدای سرفه می آید. فردا اگر رسول هم نیاید می مانم خانه. شاید زنگ بزند و بخواهد حالم را بپرسد.