گوشی همراه ام به طرز شگفت آوری خراب شده است. چرا شگفت آور؟ دیروز رفتم سراغش تا ببینم آیا کسی سراغی از من گرفته است یا نه. دیدم که  خاموش است. این خاموشی در حالتی بود که پنج دقیقه پیش آن را از شارژ جدا کرده بودم. وقتی انگشتم را روی ِ دکمه ی آن/آف نگه داشتم، برای چند ثانیه ای روشن شد و دوباره صفحه اش سیاه شد و غیرقابل کار کردن. گوشی را دوباره گذاشتم توی شارژ و وقتی به 100 درصد رسید شارژر را جدا کردم. به محض جدا کردن شارژر گوشی ام دوباره خاموش شد و دیگر روشن نشد. من همین جا یک تبریک جانانه به شعور و فهم گوشی ام تقدیم می کنم. راستش شگفت انگیزی خراب شدن گوشی اینجاست که گوشی محترم بنده قابلیت تشخیص دارد. از آنجا که دانشگاه تمام شده و کسی به بهانه ی پرسیدن ساعت کلاس یا کنسل شدن فیلدها و یا روز امتحان میان ترم سراغم را نمی گیرد، و از آنجا که کسی از دوستان عزیز میلی به پرسیدن حال من ندارد و ترجیح می دهد از من احوال پرسی نکند تا من مجبور نشوم لبخند بزنم و بگویم که خوبم، و باز هم از آنجا که کسی به عنوان دوست دار، هوادار، معشوق، دوست صمیمی و یا یک چیز توی ِ همین مایع ها ندارم، گوشی ِ فهیم و با شعور اینجانب از آنجا که از دریافت اس ام اس های ِ تبلیغاتی پارک آبی پارس و تخفیف های ِ مارال چرم مشهد و اس ام اس های ِ بی محتوای ِ ایرانسل و خبر تخفیف پوشاک الیاف طبیعی آندیا و قیمت های باورنکردنی فروشگاه امیران و خبرهای ِ کتاب های ِ تازه در شهر کتاب خسته شده بود، تشخیص به خاموشی ابدی و تصمیم به خود کشی گرفت و در یک اقدام پسندیده (از دید من) خود را به خاموشی ابدی سپرد تا من خیالم راحت باشد که بود و نبود گوشی ام فرقی در زندگی ام نخواهد داشت. از همین تیریبون سپاس جانانه ی خود را به شعور بالای گوشی ام تقدیم میدارم. باشد که رستگار شود.

اگر فراموش کردن ِ دردها به سادگی ِ به یادآوردنشان بود، زندگی هیچ وقت به ما بدهکار نمی شد..

جایی بنشینیم. رو به رویِ هم. آواز بخوانیم و از آینده حرف بزنیم. از روزهای ِ شیرینی که توی ِ راه اند. از لبخند هایی که قرار است بنشیند روی ِ لب های ِ ما. از شادی هایی که قرار است اتفاق بیفتد. از جشن هایی که قرار است برقصیم میانشان. جایی بنشینیم و چای بنوشیم. برف ببارد. بخار چای بخورد به صورتمان و گرم شویم. دست هم را بگیریم و گرم شویم. کنار هم قدم بزنیم و گرم شویم. برای ِ هم شعر بخوانیم و گرم شویم و دوباره جایی بنشینیم. از غصه های ِ زندگی برای ِ هم قصه ی هزار و یک شب ببافیم و تو موهایم را ببافی و من چشم هام را ببافم به چشم هات و دست هامان بافته شود با انگشت هامان و بخندیم که ما همدیگر را داریم. که ما زندگی ِ با هم دیگر را داریم. که ما شادی ها و غصه ها و غم ها و لبخندها و ترس ها و دلهره ها و ماتم ها و هیجان ها را با هم دیگر داریم..



.. بعد بگردم دنبالت. ببینم نیستی. ببینم نیست شده ای. ببینم دست هام تنها دارد موهام را می بافد. ببینم چشم هام گره خورده به چشم هام توی ِ آینه. ببینم زنی غمگین است توی ِ آینه. ببینم دارم کم می آورم توی ِ آینه. بترسم. بروم از آَینه. جمع شوم توی ِ خودم. جمع شوم توی ِ لبخندهای ِ نیمه جان ِ روی ِ لبم. جمع شوم توی ِ چشم هایِ غربت زده ام. جمع شوم توی ِ چند تا جمله. توی چند تا عبارت. توی ِ چندتا کلمه. جمع شوم در وطن ِ غم انگیز تنم. جمع شوم در جمله ی بی انتهای ِ تن ها شدن..

پرسونا دوست داشتنی تر شده است ..

تبریک به گلاره ی عزیز و دوست های ِ دوست داشتنی و خوش فکرم.

.. مهر ماه 89. کلاس زبان عمومی. دانشکده ی علوم دانشگاه تربیت معلم

کلاس توی ِ سالن سمینار برگزار شده است. صندلی ها بیشتر شبیه صندلی های ِ سینماست تا کلاس ِ درس. استاد که می آید می رود روی ِ سن و شروع می کند به درس دادن. می گردم دنبال کسی که هم رشته اییم باشد. چند نفری که کنارم نشسته اند رشته های متفاوتی دارند. استاد شروع می کند به انگلیسی صحبت کردن و هر چند وقت یک بار میانه های حرف هاش می پرسد دو یو آندرستن؟ ما می گوییم یس. اما من هیچ نمی فهمم. حواسم توی ِ کلاس نیست و بیش تر دچار جو اولین روز ِ دانشگاهم. آخر ِ کلاس دختری نزدیک می شود و رشته ام را می پرسد. هم رشته ای هستیم. اسمش ندا ست. شماره ام را می گیرد و می گوید برای ِ کلاس های ِ بعدی با هم هماهنگ کنیم.


.. مهر89. کلاس آز ژئولوژی فیزیکی. دانشگاه پیام نور. قلمستان

رویِ صندلی های ِ آبی ِ توی ِ راهرو نشسته ام. چند نفری هم کنارم هستند. بعد از چند دقیقه سر صحبت را باز می کنیم. هم رشته ای هستیم. اسم یکیشان مهدیه است و اسم دیگری نگار. نگار با خودش یک ظرف غذا دارد. مهدیه تپل است و خنده هایش دوست داشتنی. ندا هم می آید. من و ندا که همدیگر را می بینیم لبخند می زنیم. توی ِ آن همه غریبگی ندا حکم دوست ِ چندین و چند ساله را دارد. تویِ یک کلاس که مثلن آزمایشگاه زمین شناسی ست دور یک میز نشسته ایم. یازده تا دختر. چند دقیقه مانده به شروع کلاس یک پسر می آید توی ِ کلاس و سرک می کشد. از اینکه همه دخترند نا امید می شود و بیرون کلاس می ماند. بعد از چند دقیقه پسر دیگری می آید. پسر اول امیدوار می شود و لبخند می زند. هر دو وارد کلاس می شوند و در صندلی های ِ آخر کلاس می نشینند. اولین کلاس درس ِ تخصصی با سیزده نفر همکلاسی آغاز می شود.


.. سال 89. ترم دوم. دانشکده ادبیات دانشگاه تربیت معلم

من و ندا صمیمی تر شده ایم. فیلم هایی که توی ِ دانشگاه به اجرا در می آید را با هم می بینیم. با هم می رویم سلف و غذا می خوریم. حواسمان هست برای ِ هم ته دیگ برداریم. راه برگشت از دانشکده را تا درب خروجی با هم پیاده می رویم. نسبت به بچه های ِ دیگر بیشتر با هم حرف می زنیم. وقتی سردمان می شود برای ِ هم چای می گیریم. توی ِ کلاس های ِ درس کنار هم می نشینیم. با هم عضو انجمن می شویم. بیشتر وقت ها کنار هم هستیم و همین موضوع دانشگاه را برای ِ من قابل تحمل می کند..


.
.
.
.

.. سال 92. ترم شش. دانشگاه پیام نور ِ. دانشگاه گوهردشت ِ کرج

من و ندا واحدهایمان با هم است. بچه های ِ دیگر انتخاب واحدهای ِ متفاوتی دارند. پسرها مثل همان روزهای ِ اول با دخترها غریبه اند. دخترها به گروه های ِ مختلفی تقسیم شده اند. توی ِ شش ترمی که گذشته هیچ خاطره ای نساخته ایم. با هم رفیق نبوده ایم. حرف مشترکی نداشته ایم. هیچ وقت با هم بیرون نرفته ایم. برای ِ هم توی ِ لحظه های بحرانی چاره نشده ایم. نگران هم نبوده ایم. برای ِ هم کتاب و جزوه جور نکرده ایم هیچ وقت. گریزان بوده ایم از هم حتا.


. . سال 90 و 91 و 92 و ترم سه و چهار و پنج و شش و هفت هم می گذرد. دانشگاه شبیه ِ هیچ کدام از تصویرهای ِ ذهنی من نیست. هم کلاسی ها شبیه ِ هیچ کدام از همکلاسی های ِ دوران دبیرستان و راهنمایی و ابتدایی نیستند. هیچ رفقات ِ ریشه داری شکل نمی گیرد. هیچ وقت کسی پایه ی دیوانه بازی های ِ من نیست. هیچ وقت پیش نمی آید که با هم برویم بیرون. با هم آواز بخوانیم. برای ِ هم هدیه بخریم. درست مثل کودکی می مانم که با ذوق و شوقی وصف نشدنی بزرگترین جعبه ی شانسی را برمیدارد و بعد که بازش می کند می بیند تویش هیچ چیزی نیست. می بیند پوچ است. یک پوچ بزرگ که هضم کردنش به این سادگی ها نیست.
دانشگاه پر می شود از اتفاق های ِ تلخ. پر می شود از مزاحم های ِ تلفنی که هنوز هم نمی دانم شماره ام را از کجا آورده بودند. پر می شود از تیکه شنیدن ها توی ِ دانشکده ی علوم. پر می شود از دوری، گریز، بی رفاقتی. هر سال یک جایی. هر سال یک دانشگاهی. هر سال یک محیط تازه ای که تمام ِ این ها دوری ها را بیش تر تشدید می کرد. تنها انگیزه ام برای ِ داشگاه رفتن ندا بود. این که آخر کلاس ها بمانیم و با هم آهنگ گوش کنیم. این که برویم آش بخوریم. این که توی ِ پارک جلو دانشگاه بنشینیم و ساعت ها حرف بزنیم برای ِ هم. اینکه من به ندا کتاب معرفی کنم و ندا به کتاب علاقه مند شود...

. . اردی بهشت 92 اتفاق های ِ عجیبی در من می افتد. آدمی با حرف های ِ عجیب و غریب... شب های ِ عجیب و غریب.. روزهای ِ عجیب و غریب.. بعد 17 مهر 92 همه چیز به اتفاق تعبییر می شود. به خیال بافی. به جدی گرفتن حرف های ِ شوخی.. من بیشتر از پیش از دانشگاه متنفر می شوم. ترم هفت را تا می توانم دانشگاه نمی روم. برای ِ تمام شدن لحظه های مزخرف ِ این کابوس ِ بزرگ لحظه شماری می کنم. از آدم ها فراری می شوم. از حرف های ِ محبت آمیز فراری می شوم. از شنیدن دوستت دارم و دوستم داری توی ِ کوچه و خیابان و دانشگاه و کافه و سینما متنفر می شوم. تنها می شوم. پناه می برم به موسیقی. پناه می برم به کتاب. پناه می برم به عکاسی. پناه می برم به مسافرت های ِ طولانی شمال که همیشه فراری بوده ام ازش. پناه می برم به کافه رفتن. به قدم زدن های ِ بیخودی...


. . امتحانات ترم هفت آغاز می شود. من خوشحالم. هر امتحانی که سپری می شود مرا خوشحال تر می کند. می دانم که دلم برای ِ هیچ اتفاق و لحظه ای توی ِ دانشگاه تنگ نمی شود. مگر وقت هایی که من و ندا و مهدیه و آنا با هم بودیم. بقیه ی دانشگاه شبیه ِ تلف کردن عمر بود و دل خوش کردن به اینکه اسممان دانشجوست. بقیه ی دانشگاه هیچ اتفاق ِ قشنگی نداشت. بقیه ی دانشگاه شبیه ِ خلسه های کش دار ِ بود. تلخ بود. مزخرف بود.. مزخرف بود.. مزخرف ..


. . و اما امروز همه چیز تمام شد. آنقدر حس سبکی دارم که انگار هزار سال اندوه را از شانه هایم برداشته اند. امروز هم در غربت تمام شد. هیچ کس نبود که با هم جشن بگیریم. هیچ کس نبود که خیابان ها را کش بدهیم برای ِ قدم زدن. هیچ کس نبود تا همدیگر را مهمان کنیم. تا با هم بخندیم برای ِ تمام شدن ِ این دردِ عظیم. من تمام ِ تنهایی این سه سال را تنها تر از پیش توی ِ خیابان های کرج قدم زدم و تمام این سه سال را گذاشتم توی ِ یکی از پس کوچه های ِ خلوت شهر و سوار ِ تاکسی شدم و آمدم خانه. این تمام شدن ِ پرشکوه را به خودم و شما تبریک می گویم. باشد که سال ها بعد که این نوشته را می خوانم یادم بیاید من سه سال از عمرم را به طرز ِ هولناک و دهشت آوری حرام کردم..

بعدترش هم قرار است اتفاقی بیفتد؟ انتهای ِ همه ی این ندیدن ها و ندیدن ها و رفتن ها.. گمان نکنم دیگر بودن من، بودن ِ تو، بودن ما رو به روی هم تکرار شود. گمان نکنم دیگر حرفی از روزهای رفته برایت داشته باشم.. این حجم اندوه دارد فروکش می کند و تبدیل می شود به خشم، به تنفر، به گریز. من از تمام آرزوهای ِ دیروزم جا مانده ام و حالا هیچ میلی به از سر گرفتنشان ندارم. دارم راه را قدم می زنم.. دارم توی ِ سایه ی پیاده رویی شلوغ قدم می زنم و گاهی به صدای گنجشکی گوش می دهم. گاهی حواسم پرت می شود از صدای یک ماشین. گاهی تنه می خورم از آدم های ِ که از روبه رو می آیند. تو هم از روبه رو آمده بودی.. تنه زدی... من هیچ نگفتم.. رد شدیم از هم. مثل ِ همان غریبه های توی ِ پیاده رو. دارم به نبودن عادت می کنم.. به انتظار نداشتن.. به اتفاق افتادنِ اتفاق های ِ اتفاقی. دارم عادت می کنم که خیال نبافم.. خیال نبافم. خیال نبافم هیچ وقت..

.. شبیه ِ تنی که بی وطن است.

فقط 16 روز مانده. بعدش پرونده ی همه چیز بسته می شود. فصل ِ دیگری از زندگی آغاز می شود و لابد برای ِ مدت ها من شبیه ِ سکوت می شوم. یا همان برزخی که همه می گویند. بعدش حرف هام تمام می شوند. واژه هام تمام می شوند. روایت هام تمام می شوند و دیگر هیچ وقت نمی توانم برای ِ کسی از عشق حرف بزنم...

خسته ام. شبیه بال های ِ پرنده ای که قرن ها در راه ِ هجرت است..