گوشی همراه ام به طرز شگفت آوری خراب شده است. چرا شگفت آور؟ دیروز رفتم سراغش تا ببینم آیا کسی سراغی از من گرفته است یا نه. دیدم که  خاموش است. این خاموشی در حالتی بود که پنج دقیقه پیش آن را از شارژ جدا کرده بودم. وقتی انگشتم را روی ِ دکمه ی آن/آف نگه داشتم، برای چند ثانیه ای روشن شد و دوباره صفحه اش سیاه شد و غیرقابل کار کردن. گوشی را دوباره گذاشتم توی شارژ و وقتی به 100 درصد رسید شارژر را جدا کردم. به محض جدا کردن شارژر گوشی ام دوباره خاموش شد و دیگر روشن نشد. من همین جا یک تبریک جانانه به شعور و فهم گوشی ام تقدیم می کنم. راستش شگفت انگیزی خراب شدن گوشی اینجاست که گوشی محترم بنده قابلیت تشخیص دارد. از آنجا که دانشگاه تمام شده و کسی به بهانه ی پرسیدن ساعت کلاس یا کنسل شدن فیلدها و یا روز امتحان میان ترم سراغم را نمی گیرد، و از آنجا که کسی از دوستان عزیز میلی به پرسیدن حال من ندارد و ترجیح می دهد از من احوال پرسی نکند تا من مجبور نشوم لبخند بزنم و بگویم که خوبم، و باز هم از آنجا که کسی به عنوان دوست دار، هوادار، معشوق، دوست صمیمی و یا یک چیز توی ِ همین مایع ها ندارم، گوشی ِ فهیم و با شعور اینجانب از آنجا که از دریافت اس ام اس های ِ تبلیغاتی پارک آبی پارس و تخفیف های ِ مارال چرم مشهد و اس ام اس های ِ بی محتوای ِ ایرانسل و خبر تخفیف پوشاک الیاف طبیعی آندیا و قیمت های باورنکردنی فروشگاه امیران و خبرهای ِ کتاب های ِ تازه در شهر کتاب خسته شده بود، تشخیص به خاموشی ابدی و تصمیم به خود کشی گرفت و در یک اقدام پسندیده (از دید من) خود را به خاموشی ابدی سپرد تا من خیالم راحت باشد که بود و نبود گوشی ام فرقی در زندگی ام نخواهد داشت. از همین تیریبون سپاس جانانه ی خود را به شعور بالای گوشی ام تقدیم میدارم. باشد که رستگار شود.